How Childhood Trauma Splits, Shapes and Stores Itself in the Body
1. The Myth of the Blank Slate
This article is lived, experience-based. Every person who has gone through complicated trauma may feel it in a different way—although I believe that survivors, warriors, and thrivers will find a common ground or resonate with the structure as I see it.
So let's start.
Imagine yourself a perfect little human—a newborn baby. Not a tabula rasa, because we come to this world with the inner knowledge in our bodies. For disbelievers, just think: the baby knows when they’re hungry, thirsty, content, tired. They know safety. They know danger. It might sound simple or even crude, but when sheltered by loving parents, this basic wisdom is enough at the first stage.
And this child is like a golden curtain—shiny, knowing it deserves all the best. Abundant.
2. First Wounds: When Innocence Meets Disconnection
But then, shortly after birth, something happens. The mother may not have been ready to become a mother. She may have experienced postpartum depression. The child may have been born into a dysfunctional family with toxic dynamics—where disrespect and emotional abuse are the daily norm.
This is where the first wound arises, very often. Trauma is something that happens too fast, too soon, internally—before the child can make sense of it.
For the little one, who expects only kingly or queenly treatment (and it’s natural to expect this), there may be a rip in the nervous system. The child is not ready to get hit by parents’ anger, rage, shame, hate, frustration, or hurt—because babies are a bundle of innocent love.
3. The Body Keeps the Score
That’s how wounding starts. That’s how the body begins to hold emotions that a newborn is not able to process. It’s said that a child up to six years old doesn’t store emotions.
That’s not what I found.
The oldest terror of mine—the one imprinted in my body—came from when I was born. My mother had a difficult childbirth, a C-section. I was two weeks overdue. She passed a lot of resentment and anger, exhaustion, and my open system absorbed it all. It stunned me. Years later, it manifested in my nervous system as a recurring fury and contraction of unknown origin.
If someone is angry with the little one, she must be bad—right? Even if linguistically it’s not comprehended yet. No. She’s not. But that’s how we internalise. It’s how it takes root.
I needed help from a neurotherapist to identify, process, and release it.
And the second wound was when I was two months old. My mother lost milk. I was hungry and crying and tense. And it stayed frozen like a timestamp until I identified it and processed it.
It was not her fault. It was not mine. But this shows how hurt in a little one may arise when the body keeps the score.
4. The Octopus Grows
For the sake of imagination, let’s call this wound the head of the octopus— The message of “there’s not enough” or “you’re somehow bad.” Because that’s the message the baby gets imprinted with.
The little world revolves around the baby, and when that kind of message strikes, the child takes it personally and forms the belief: “I’m flawed. I’m unlovable. I’m not enough.” As far as I remember—as early as 2–3 years old. And unless it’s lovingly unwound, this belief may set the tone for a lifetime.
Every argument of the parents. Every punishment. Every beating. Every cold shoulder. Every time they were sent to the corner for experimenting with life or simply being curious—each of these pokes little holes in the self.
Feelings of abandonment, rejection, not-enoughness, not being seen—these are not abstract ideas. They are as real as bread on the table.
And that’s how the first tentacle of the octopus grows—restricting the body. And when I write “restricting in the body,” I mean it literally: Stress gets stored in the cells. Trapped. It adds layers of fat or causes stiffness, pain, restriction of movement.
I had severe scoliosis with an uneven arm by the age of 7. After going through the process of unpacking one of my Pandora’s boxes from that period, the scoliosis was gone.
Why?
When I shook off those massive emotions from the little nervous system, the body regained its elasticity. If I’m right or wrong in the grand scheme of things, let scientists prove or disprove as we speak. But as a betting woman—I see it.
5. More Octopuses
So we have the first octopus forming. And in the case of CPTSD—survivors—there will be many of them. And they will be interconnected. Woven together. Contributing to autoimmune diseases, inflammations, nerve conditions, gut issues among others.
There will be at least one octopus connected to school.
Because when a little human is facing tribunals more severe than counterpart children— When they behave differently or hold different boundaries and beliefs about themselves and the world— At the subconscious level, other children will know it. And act on it.
And so the other wounds appear.
They affect: the concept of self, love, enoughness, the understanding of good and bad, The ability to build a dream life—or even just a decent one.
The programming of the brain becomes fear-based, steeped in excessive negativity and pessimism. Not all octopuses strike everyone, but each person develops their own unique set.
Sometimes the hurt becomes so overwhelming that the nervous system begins to divide personalities. It may not be as dramatic as in the movie Split—although sometimes it is. But often, a person cannot feel anything from whole stretches of their life. Or they feel everything—like a sharp, colourful point on the timeline of their body-memory.
And let’s note—I’ve only spoken of what the child experiences in the family of origin and first social groups.
I haven’t touched on additional trauma: Accidents. Death in the family. Sudden shocks. Medical neglect. Poverty. Natural disasters. All of that adds to the allostatic load.
All the unlived emotion gets buried in the body—along the skills which are blocked from development at least partially.
6. Folks, It’s Real—In the Body, Not in the Imagination
CPTSD is not only psychological. It hits the brain like a TGV at full speed.
Have you ever seen the MRI scans of people who experienced CPTSD? Google it. The brain changes.
7. Why Am I Writing at Such Length About CPTSD?
Because it’s still widely misunderstood.
“Just get over it.” “Everyone has trauma.” “My childhood was no different than yours.”
It might have been. It might have not. Other factors influence it—like resilience, temperament, genetic sensitivity, or even energetic type.
You should have never been told to suck it up, bro and sis. You may have felt like the loneliest person on the surface of this Earth.
And I hug you through that.
8. Inside Out
Because I know how debilitating it is when the repressed part of you starts knocking from the inside. All it wants is to be: Loved. Cherished. Heard. Understood.
It can make a person question their sanity.
But those are not random meltdowns. These are not crazy thoughts. They are: Unfelt feelings. Unlived life. Unthought thoughts. A cracked life, blurred around the edges. Thoughts that repeat so many times they stop fitting who you really are under all that. And that terrible, burning hurt that rattles inside with no way out—because the brain is literally hurt.
9. Baby, I Have Good News
The good news is: YOU CAN HEAL IT. Only you can heal it. ONLY YOU CAN HEAL IT.
And we’ll slowly get into how.
You may need guides along the way. You are your own main guide, but also: A therapist can be extremely helpful. Witnesses willing to explore the dark corners with you. Friends who understand. Supportive environments.
Because being a social creature, we are interdependent.
Ośmiornice CPTSD
Jak trauma z dzieciństwa łamie, kształtuje i zostaje w ciele.
1. Mit białej tablicy
Ten artykuł opiera się między innymi na moim doświadczeniu.
Każda osoba, która przeszła przez złożoną traumę, może odczuwać ją inaczej — choć uważam, że ocaleni, wojownicy i ci, którzy rozkwitli, znajdą wspólny grunt lub poczują rezonans z tym o czym piszę.
Zacznijmy.
Wyobraź sobie idealnego małego człowieka — noworodka.
Nie tabula rasa, bo przychodzimy na świat z wewnętrzną wiedzą zapisaną w ciele.
Dla niedowiarków: dziecko wie, kiedy jest głodne, spragnione, zadowolone, zmęczone. Zna bezpieczeństwo. Zna zagrożenie.
Brzmi to może prosto, wręcz prymitywnie — ale w otoczeniu kochających rodziców ta podstawowa mądrość na pierwszym etapie życia.
A to dziecko jest jak złota kurtyna — błyszczące, wie, że zasługuje na wszystko, co najlepsze. Zakorzenione w obfitości.
2. Pierwsze rany: kiedy niewinność spotyka rozłączenie
Ale potem, wkrótce po narodzinach, coś się dzieje.
Matka mogła nie być gotowa na macierzyństwo.
Mogła mieć depresję poporodową.
Dziecko mogło urodzić się w dysfunkcyjnej rodzinie z toksyczną dynamiką — gdzie brak szacunku i przemoc emocjonalna czy fizyczna to codzienność.
To tutaj często powstaje pierwsza rana.
Trauma to coś, co dzieje się zbyt szybko, zbyt wcześnie, we wnętrzu człowieka — zanim dziecko jest w stanie to zrozumieć.
Dla maleństwa, które oczekuje królewskiego traktowania (co jest naturalne), może to spowodować rozdarcie w układzie nerwowym.
Dziecko nie jest gotowe, by przyjąć gniew, wściekłość, wstyd, nienawiść, frustrację czy zranienie rodziców — bo niemowlę to czysta, niewinna miłość.
3. Ciało przechowuje
Tak zaczyna się zranienie.
Tak ciało zaczyna przechowywać emocje, których noworodek nie jest w stanie przetworzyć.
Mówi się, że dziecko do szóstego roku życia nie zapisuje emocji.
Nie zgadzam się z tym.
Najstarszy lęk we mnie — ten, który miałam zapisany w ciele — pochodzi z chwili narodzin.
Moja matka miała trudny poród, cesarskie cięcie. Byłam dwa tygodnie po terminie.
Przekazała dużo złości, żalu, wyczerpania — a mój otwarty system chłonął to wszystko.
To mnie ogłuszyło.
Lata później objawiło się w moim układzie nerwowym jako nawracająca furia i skurcz nieznanego pochodzenia.
Jeśli ktoś złości się na małą istotkę, to ona musi być zła, prawda? Nawet jeśli językowo nie rozumie co właśnie zapisuje.
Nie. Oczywiście, że maleństwo jest niewinne. Ale tak właśnie dochodzi do internalizacji. Tak to zapuszcza korzenie.
Potrzebowałam pomocy neuroterapeutki, by te emocje zidentyfikować, przeprocesować i uwolnić.
Druga rana przyszła, gdy miałam dwa miesiące.
Moja mama straciła pokarm. Byłam głodna, płakałam i byłam spięta. I to pozostało zamrożone w układzie nerwowym, dopóki tego nie odkryłam i nie przetworzyłam.
To nie była jej wina.
To nie była moja wina.
Ale to pokazuje, jak może powstać zranienie u maleństwa, kiedy ciało zapisuje historię.
4. Ośmiornica rośnie
By łatwo to sobie wyobrazić, nazwijmy tę ranę głową ośmiornicy —
Komunikatem: "czegoś brakuje" albo "coś ze mną nie tak".
Bo taki właśnie przekaz zostaje wdrukowany w dziecko.
Cały świat kręci się wokół dziecka — i kiedy pojawia się taki komunikat, dziecko bierze to do siebie i tworzy przekonanie:
"Jestem niewystarczająca. Nie do kochania. Niewystarczają."
Te przekonania już mogą ukształtować się w drugim czy trzecim roku życia.
I jeśli nie będzie to leczone z miłością, to przekonanie może trwać nawet przez całe życie.
Każda kłótnia rodziców.
Każda kara.
Każde bicie.
Każde zimne milczenie.
Każdy raz, gdy zostało się odesłanym do kąta za eksplorację życia czy zwykłą ciekawość — to drobne dziurki w człowieku.
Poczucie odrzucenia, braku, niewidzialności — to nie są abstrakcyjne pojęcia.
To są rzeczy tak realne jak chleb na stole.
I tak rośnie pierwszy macka ośmiornicy — która ograniczać ciało.
A kiedy piszę "ograniczająca ciało", mam na myśli dosłownie:
Stres zapisuje się w komórkach. Zostaje uwięziony.
Dodaje warstw tłuszczu, powoduje sztywność, ból, ograniczenie ruchu.
Miałam ciężką skoliozę i nierówno ułożone ramiona w wieku 7 lat.
Po przepracowaniu jednej z moich skrzynek Pandory z tego okresu — skolioza zniknęła.
Dlaczego?
Kiedy strząsnęłam te ogromne emocje z małego układu nerwowego, ciało odzyskało elastyczność.
Czy mam rację czy nie — niech nauka to potwierdzi lub obali.
Ale jako kobieta lubiąca zakłady — widzę to.
5. Więcej ośmiornic
Mamy więc pierwszą ośmiornicę.
A w przypadku CPTSD — będzie ich wiele.
I będą połączone. Splecione ze sobą.
Będą przyczyniać się do chorób autoimmunologicznych, stanów zapalnych, problemów neurologicznych, kłopotów z jelitami i innych.
Zawsze znajdzie się przynajmniej jedna ośmiornica związana ze szkołą.
Bo kiedy mały człowiek staje przed trudnościami bardziej skomplikowanymi niż rówieśnicy — kiedy zachowuje się inaczej albo ma inne granice i przekonania o sobie oraz świecie —
na poziomie podświadomym inne dzieci to wyczuwają.
I reagują.
I tak pojawiają się kolejne rany.
Wpływają na:
poczucie siebie,
miłości,
bycia wystarczającą,
rozumienie dobra i zła,
zdolność do zbudowania wymarzonego życia — albo chociaż przyzwoitego.
Programowanie mózgu staje się oparte na lęku, zanurzone w nadmiernym negatywizmie i pesymizmie.
Nie każda ośmiornica dotyka każdego, ale każdy rozwija swój własny zestaw.
Czasem ból staje się tak przytłaczający, że układ nerwowy zaczyna dzielić osobowość.
Nie zawsze tak dramatycznie jak w filmie Split — chociaż czasem tak.
Ale często osoba nie czuje nic z całych okresów swojego życia.
Albo czuje wszystko naraz — jak ostry, kolorowy punkt na osi czasu pamięci ciała.
I zauważmy — mówiłam tylko o tym, co dziecko doświadcza w rodzinie i pierwszych grupach społecznych.
Nie wspomniałam jeszcze o dodatkowej traumie:
Wypadkach.
Śmierci w rodzinie.
Nagłych szokach.
Zaniedbaniach medycznych.
Biedzie.
Katastrofach naturalnych.
Traumie religijnej.
Wszystko to dokłada się do obciążenia allostatycznego.
Wszystkie nieprzeżyte emocje zostają zagrzebane w ciele — razem z umiejętnościami, które nie rozwinęły się w pełni.
6. Ludzie, to jest prawdziwe. W ciele, nie w wyobraźni.
CPTSD to nie tylko sprawa psychiki.
To jak uderzenie TGV w pełnej prędkości prosto w mózg.
Widzieliście kiedyś skany mózgu osób z CPTSD?
Wyguglajcie to. Mózg się zmienia.
7. Dlaczego piszę tak obszernie o CPTSD?
Bo wciąż jest niewłaściwie rozumiane.
„Po prostu się z tego otrząśnij.”
„Każdy ma jakąś traumę.”
„Moje dzieciństwo nie było inne niż twoje.”
Może tak było. Może nie.
Wpływa na to wiele czynników — odporność, temperament, wrażliwość genetyczna, a nawet typ energetyczny.
Nigdy nie powinni ci mówić: „Weź się w garść, stary/stara.”
Może czułeś się jak najbardziej samotna osoba na tej planecie.
I przytulam Cię w tym. To było prawdziwe uczucie.
8. Od wewnątrz na zewnątrz
Wiem, jak wyniszczające jest to, kiedy represjonowana część ciebie zaczyna pukać od środka.
Wszystko, czego chce, to być kochaną.
Otuloną.
Usłyszaną.
Zrozumianą.
To potrafi sprawić, że człowiek zaczyna wątpić w swój rozum.
Ale to nie są przypadkowe załamania.
To nie są szalone myśli.
To są niepoczute uczucia.
Nieprzeżyte życie.
Niepomyślane myśli.
Popękane życie, rozmazane na krawędziach.
Myśli, które powtarzają się tak długo, że przestają pasować do tego, kim naprawdę jesteś pod tym wszystkim.
I ten okropny, palący ból, który trzepocze się w środku bez wyjścia — bo mózg jest dosłownie zraniony.
9. Skarbie, mam dla ciebie dobrą wiadomość
Dobra wiadomość jest taka:
MOŻESZ TO ULECZYĆ.
Tylko ty możesz to uleczyć.
TYLKO TY MOŻESZ TO ULECZYĆ.
I powoli zaczniemy o tym mówić.
Możesz potrzebować przewodników po drodze.
Jesteś swoim głównym przewodnikiem, ale terapeuta może być niesamowicie pomocny.
Świadków gotowych eksplorować ciemne zakątki razem z tobą.
Przyjaciół, którzy rozumieją.
Wspierających przestrzeni.
Bo jako istoty społeczne — jesteśmy współzależni.
Z miłością,
Anna Piechowska
